Apostołowie wypłynęli w stronę drugiego brzegu, czyli do krainy Genezaret. To odległość ok. 10 km. Wypłynęli przed wieczorem. Zobaczyli Jezusa dopiero o czwartej straży nocnej, czyli między trzecią a szóstą rano. Minęło więc od 9 do 12 godzin. Tyle czasu płynęli niecałe 10 km. Kiedy zdamy sobie z tego sprawę, zobaczymy jaki podejmowali wysiłek walcząc z przeciwnymi falami. Jak byli zmęczeni i co przeżywali bez Jezusa. Do tego zbiornik wody stałej był wg Izraelitów miejscem przebywania duchów nieczystych. Mamy więc noc, siedlisko wrogich człowiekowi sił, przeciwny wiatr i duże fale. Zmęczeni Apostołowie zauważają coś niepokojącego. Zjawa na jeziorze mogła oznaczać uobecnienie się złych mocy zamieszkujących głębiny jeziora, a zatem kolejna trudność do pokonania... bez Jezusa obok. Przestraszyli się bardzo i dopiero słowo Jezusa ich uspokoiło. Gdzie On był wcześniej i co tak długo robił, gdy uczniowie walczyli z falami? Poświęcił czas Ojcu. Prawie całą noc rozmawiał z Ojcem. O czym? Nie wiemy. Możliwe, że modlił się za uczniów, rozmawiał jak syn rozmawia z ojcem? To zostanie tajemnicą. W końcu jednak się pojawił i uciszył burzące się fale. Porównajmy to wydarzenie do naszego życia. Przypomnijmy sobie nasze historie, kiedy byliśmy sami borykając się z trudnościami przez dłuższy czas. Sami, jakby pozostawieni przez Boga.. Co myśleliśmy o tej sytuacji, co myśleliśmy o Bogu? Może nawet byliśmy posłuszni Jego poleceniom, jak Apostołowie, a spotkały nas przeciwności. Bardzo łatwo przychodzi nam w takich sytuacjach skupiać się na problemie. Szybko poddajemy się myślom, że Bóg o nas zapomina, a to prawdopodobnie my zapominamy o Jego wiernej, niezmiennej i mądrej miłości do nas. On przyjdzie w swoim czasie, ale kiedy wydaje się, że zostawił nas samych, On rozmawia z Ojcem, Trójca Święta właśnie zajmuje się nami i doświadczymy wsparcia Boga wtedy, kiedy będzie najodpowiedniejszy moment. On tak działa. Kiedy zauważymy Go w końcu, może już pod koniec tej czy innej walki, zmęczeni, zrezygnowani lub nawet zawiedzeni, skierujmy całą naszą uwagę na Niego, jak Piotr i uczniowie. Zauważmy też jak Jezus czyni pokój w naszych sercach. Uznajmy Jego moc i panowanie, uznajmy, że jest przede wszystkim naszym Zbawicielem. Czasem po prostu umiemy otworzyć się na Boga dopiero wtedy kiedy jesteśmy bezradni. Wcześniej sami uznajemy się za bogów i panów sytuacji. On przychodzi wtedy kiedy widzi, że ma szansę pomóc.
